Poker kryterialny, czyli ciekawy sposób na naukę uzasadniania własnego zdania.

źródło: http://www.zs.dynow.pl/publikacje/weronikap/wm.html

Poker kryterialny to gra, którą moi uczniowie lubią najbardziej. Wykorzystałam tę metodę podczas omawiania lektury ,,Chłopcy z Placu Broni”. Stworzyłam jednak własną planszę i karty, tak, żeby odpowiadały poruszanej tematyce. Uczniowie decydowali, co miało największy wpływ na śmierć Nemeczka, próbowali odpowiedzieć na pytania kto zawinił i kto mógł temu zapobiec. Na kartach do gry mieli wypisanych bohaterów z książki – ich zadaniem było zdecydować, co ma znaczenie, a co nie. Stosując tę metodę kształtujemy w uczniach umiejętność argumentacji, uzasadniania własnego zdania. Pomimo tego, że zaleca się wykorzystywanie tego sposobu w klasach 6, moja 5 poradziła sobie z zadaniem doskonale. Należy pamiętać, że musimy kontrolować pracę uczniów – na pewno będą próbowali ominąć element rozmowy, na co nie można pozwolić. Do instrukcji należy dodać, że w kategorii ,,kryteria pierwszorzędne” mogą znaleźć się tylko dwie karty, w pozostałych cztery. Aby przesunąć którąkolwiek kartę do innej kategorii lub całkowicie usunąć ją z planszy, potrzebna jest zgoda (poprzedzona argumentacją osoby, która kwestionuje położenie karty) całej grupy. Uczymy więc uczniów dochodzenia do kompromisu. Poniżej zamieszczam instrukcję, która dokładnie wyjaśnia reguły (bardzo wciągającej!) gry :).

1. Karty do gry trzyma uczeń wyznaczony przez nauczyciela.
2. Na znak nauczyciela tasuje karty i rozdaje po jednej uczniom ze swojej drużyny. 
3. Osoba rozpoczynająca grę odczytuje głośno swoją kartę i układa ją w polu I, II lub III. 
4. Każdy kolejny gracz powtarza tę czynność. 
5. Jeżeli pole, na którym gracz chce położyć swoją kartę jest zajęte, może negocjować z innymi wyrzucenie karty, która jego zdaniem jest mniej ważna od tej trzymanej przez niego. 
6. Wniosek o wymianę musi być uzasadniony - i to jest punkt najważniejszy, sedno, które kształtuje umiejętność uzasadniania własnego zdania. 
7. Decyzję o wymianie karty, po dyskusji, podejmuje cała grupa. 
8. Odrzucona karta wraca do gracza, który ją położył. 

Podana instrukcja pochodzi z materiałów, które otrzymałam na szkoleniu w ODN - ,,Aktywizowanie ucznia na lekcji języka polskiego". 

Jestem zwolennikiem zostawienia uczniom wolnej ręki podczas gry (wiadomo, jak nauczyciel do nich podchodzi, zaczynają się nienaturalne rozmowy i skomplikowana argumentacja), zdecydowanie wolę dyskretnie podglądać ich podczas gry. Na początku warto jednak położyć duży nacisk na rozmowę między uczniami, żeby rozgrywka nie zakończyła się na poukładaniu kart, bez dyskusji. :) 

Dzięki tej metodzie ,,wciągam" w lekcje nawet najbardziej opornych uczniów! :) Dajcie znać, jak  sprawdza się u Was. :)